به گزارش خبرنگار مهر، مالک رحمتی اهل مراغه بود. بچه جنوب شهر مراغه. پدرش آقا اسکندر کاسب است. کاسب یکی از بازارهای محلی. مغازه‌ای قدیمی دارد که ظهر به ظهر دیزی می‌فروشد. یک کسب و کار ۶۰ یا ۷۰ ساله.
حاج اسکندر اما هنوز نمی‌داند مالکش پر کشیده. پسرها ترس دارند برای گفتن خبر رفتن مالک. که قلب پدر چطور تاب می‌آورد غم دوری پسر را؟
از بچگی مسلط به فن سخنوری بود. اصلاً برای همین قدرت بیان بود که شاید برای رفتن به دانشگاه امام صادق حقوق را انتخاب کرد و فارغ‌التحصیل شد.
درحالی که او گزینه یک وزارتخانه اقتصادی شده بود اما در سازمان خصوصی سازی مسئولیت می‌گیرد. البته نه برای خصوصی سازی. او به رغم موفقیت در پروسه مولدسازی با پیشنهاد استانداری آذربایجان شرقی راهی تبریز می‌شود.
مالک که به گفته رفقای صمیمی‌اش همیشه در رویاپردازی‌هایش به اتفاقات مدیریتی بزرگ برای تحول و مولدسازی کشور فکر می‌کرد، اما شهادت سکوی پرتابش به ابدیت بود.
استانداری که در عرض ۴ ماه چنان شبانه روزی تلاش کرد که در آذربایجان شرقی محبوب شد و به مدیری موفق و محبوب تبدیل شد و در نهایت به همراه شهیدان خدمت جاودانه شد.
