به گزارش ایسنا، سعید برند در سرمقاله خراسان نوشت: پرونده «انتخاب دوازدهم» هنوز بسته نشده است. یازدهم اسفند ماه سال گذشته، انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی با مشارکت بیش از ۴۰ درصدی مردم برگزار شد و از میان کاندیداهای حاضر در عرصه رقابت، ۲۴۵ نفر توانستند رای لازم را به دست آورند و به مجلس راه پیدا کنند. اما سرنوشت ۴۵ کرسی باقی مانده مجلس مشخص نشد تا این مهم به دور دوم انتخابات کشیده شود، انتخاباتی که قرار است فردا ۲۱ اردیبهشت در ۲۲ حوزه انتخابیه کشور برگزار شود و تکلیف یک پنجم باقی مانده از مجلس را روشن کند.
شاید یکی از دلایلی که باعث شد برخی افراد در دور اول انتخابات مجلس شرکت نکنند یا آرای سفید و باطله به صندوق بیندازند، تعداد بالای کاندیداها، عدم شناخت لازم از آن ها و سردرگمی برای یک انتخاب آگاهانه بود، اما در دور دوم انتخابات تنها ۹۰ کاندیدا در عرصه رقابت حضور دارند و در هفته ای که گذشت با برگزاری نشست های خبری و مناظره های انتخاباتی توانسته اند عملکرد خود را به سمع و نظر مردم برسانند.
لذا با توجه به این که در دور دوم انتخابات تعداد داوطلبان کمتر است مردم می‌توانند انتخاب شایسته تری داشته باشند و نمایندگان قوی تری را به مجلس بفرستند تا برای چهار سال آینده کشور قانون گذاری کنند.
درست است که در دور دوم انتخابات میزان مشارکت مردم پای صندوق های رای همچون دور اول خیلی مورد بحث و توجه نیست و حتی رسانه های دشمن نیز چندان تبلیغ ویژه ای برای عدم حضور مردم نمی کنند و مشارکت پایین در دور دوم «هدف» آنان به شمار نمی رود، اما اتفاقا این بار مشارکت فعال مردم در انتخابات بیشتر از آن که جنبه سیاسی داشته باشد، کاملا تخصصی و در راستای انتخاب افراد اصلح است.
آن چه در انتخابات فردا بیشتر حائز اهمیت است این که ۱۶ نفر از نمایندگان تهران در دور دوم تعیین خواهند شد! اگرچه در مجلس شورای اسلامی رای نماینده یک شهرستان کوچک از نظر ارزش با رای نماینده تهران برابر است، اما درست یا غلط، خوب یا بد در ادوار گذشته این طور بوده که نمایندگان تهران در تعیین ترکیب هیئت رئیسه مجلس نقش بسزایی دارند. لذا در پایتخت اهمیت میزان مشارکت و انتخاب افراد اصلح به اندازه دور اول انتخابات مهم است.
اما به جز تهران در ۲۱ حوزه انتخابیه دیگر که روز جمعه، دور دوم انتخابات برگزار می شود، اکنون یا فاقد نماینده برای مجلس دوازدهم هستند یا هنوز همه کرسی های نمایندگی در حوزه انتخابیه تکمیل نشده است.
معمولا در مجمع نمایندگان هر استان هر چه تعداد آرای یک نماینده بیشتر باشد، آن نماینده از پشتوانه محکم تر مردمی برخوردار است. در دور دوم، کاندیداها با حداقل رای ممکن نیز به مجلس راه پیدا می کنند، ولی به طور قطع یک نماینده با پشتوانه رأی بالا، به مراتب موثرتر از نماینده‌ای است که پشتوانه رأی بالای مردمی ندارد و بهتر می تواند مسائل حوزه انتخابیه خود را پیش ببرد. در کلان نیز کاملا مشخص است که یک مجلس «قوی» قدرت نظارت ویژه تری دارد و می تواند هر جا که انحرافی از قانون صورت بگیرد به موقع ورود کند.
نکته آخر این که مردم ما کلید واژه «مشارکت» را بیشتر از هر زمان دیگری در ایام انتخابات می شنوند و بعد از انتخابات، گویی این مهم که از ارکان یک حکمرانی متعالی است به فراموشی سپرده می‌شود در حالی که مشارکت مردم باید در همه عرصه ها و در همه زمان ها پیگیری شود.
مردم باید نقش خودشان را در تصمیم‌گیری های مختلف، در نظارت ها و مطالبه گری ها، در تولید و تعاون و ... پررنگ و موثر ببینند. به دیگر بیان مردم ابتدا باید مورد اعتماد باشند تا بتوانند در موضوعات مهمی چون انتخابات اعتماد کنند و مشارکت فعال داشته باشند.
طبیعتا هر چه از فضای باز سیاسی برخوردار باشیم و امکان نقد و نقادی سازنده برای شهروندان بیشتر فراهم باشد، در مقابل نیز تنوع و بسط مشارکت های مردمی را شاهد خواهیم بود.
انتهای پیام
