به گزارش روز یکشنبه ایرنا، این شورا در بیانیه ای که روزنامه گاردین منتشر کرد، با اشاره به حمله صدها نیروی پلیس به دانشگاه کلمبیا و رفتارهای وحشیانه آنها با همکلاسی هایشان در هفته گذشته، نوشت: روز بعد از این حمله دانشجویان با صورت ها ورم کرده، مچ های کبود و زخمی از خواب بیدار شدند که همگی به دلیل رفتارهای غیرانسانی پلیس بود.
این بیانیه خاطرنشان کرد: در ۲ هفته گذشته اوضاع پر آشوبی در این دانشگاه حاکم بود که ویژگی آن را بازداشت گسترده معترضان دانشجو در محوطه دانشگاه ها و اقدامات مشمئزکننده با هدف ایجاد حس تنفر تشکیل می داد. تعداد بیشماری از ما حمایت کردند اما رسانه ها و سیاستمداران روایت های تحریف شده ای را که به شکل ناعادلانه ای اجتماعات ما را به تصویر می کشد، ارائه دادند.
این بیانیه می افزاید: اکنون وقت آن رسیده که دیدگاه های دانشجویان، یعنی نظرات «ما» را به جای «آنها» مطرح کنیم. نظامی کردن محیط دانشگاه ها آنچنان که در ایمیل های مدیران دانشگاه ها ادعا می شود، محصول اقدام های معترضان یا گروه های غیرمحتاط وابسته به آنها نیست، بلکه حاصل اشتباه خود مدیران است. ماه هاست که مدیران، صداهای اعتراضی دانشجویان و اساتید را نادیده گرفته اند و امنیت دانشجویان را به خطر انداخته اند. آنها نتوانسته اند محیط آموزشی مساعدی را تضمین کنند. اکنون وقتش رسیده که صدای ما شنیده شود.
در این بیانیه آمده است: بذر حمله پلیس نیویورک به دانشگاه کلمبیا از حدود ۶ ماه پیش کاشته شد. در ۲۴ اکتبر (سوم آبان) مقام های ارشد دانشگاه به طور یکجانبه ای بعد از برپایی اعتراض های مسالمت آمیز حامیان فلسطین، به بهانه نظم دادن به اعتراضات، به پلیس اجازه مداخله و تحریم سازمان های دانشجویی و اعضای آن را دادند. بنابراین مقام های دانشگاه رویه متعارف را دور زدند و از پایبندی به قوانینی که در سنای دانشگاه به تصویب رسیده و در اساسنامه دانشگاه آمده است، سرپیچی کردند.
نویسندگان این بیانیه تاکید کردند: نتایج این اقدام های بی سابقه در تاریخ سوم نوامبر (۱۳ آبان) آشکار شد؛ زمانی که فعالیت گروه های «صدای یهودی برای صلح» (JVP) و «دانشجویان برای عدالت در فلسطین» (SJP) در دانشگاه کلمبیا به دلیل ادعاهای بی‌اساس مبنی بر «لفاظی‌های تهدیدآمیز و ارعاب» به حالت تعلیق درآمدند. مدیران دانشگاه بدون توجه به رفاه، ارزش ها و قوانین جامعه ما، به تصمیم گیری بدون توجه به نظر دانشجویان ادامه دادند.
بر اساس این گزارش، کارگروه های ایجاد شده برای مقابله با یهودی ستیزی شامل اعضایی از دانشجویان نبود و کارامدی نداشت. دانشگاه همچنین نتوانست به درستی حضور فزاینده اسلام هراسی و نفرت علیه فلسطینی ها را در محوطه دانشگاه ما شناسایی کند و کمتر با آن مقابله کرد.
آنچه که آتش خشم دانشجویان را شعله ور کرد این بود که مسئولان محیط دانشگاه را به فضایی برای سیاستمداران، افراد رادیکال و فرصت طلبان و برخلاف وعده های اولیه برای حفظ امنیت فیزیکی اجتماعات ما، دانشگاه را به کانونی پرتنش تبدیل کردند. استادیار دانشکده بازرگانی، به شکل علنی دانشجویان یهودی حامی فلسطین را «تروریست» و «یودن‌رات» (Judenrat: یودِن‌رات به شکل واسطه‌ای تحمیلی میان نازی ها و یهودیان عمل می کرد و نازی‌ها از آن برای کنترل جوامع یهودی بهره می‌گرفتند) توصیف کرد و این درحالی بود که بیش از ۵۰ شکایت دریافت کرد. به این استادیار اجازه داده شد ماه ها در دانشگاه ما بماند و جوزف ماساد استاد دانشگاه نیز حمله هفتم اکتبر حماس به رژیم صهیونیستی را «نگران کننده» توصیف کرد. وی نیز توانست به رغم شکایت ها به فعالیت خود در دانشگاه ادامه دهد.
این بیانیه می افزاید: در ۱۷ آوریل (۲۹ فروردین)، در پاسخ به بی‌اعتنایی مداوم مدیران دانشگاه، فعالان دانشجویی تصمیم گرفتند از طریق یک اردوگاه مسالمت‌آمیز در چمن‌های دانشگاه کلمبیا تظاهرات کنند. رسانه ها و سیاستمداران این دانشجویان را به عنوان افراط گرایان عمدتاً خشن توصیف کردند. با این حال، شاهد بودیم که دانشجویان دستورالعمل‌هایی را که همه اشکال نفرت را رد می کند، رعایت کردند.
در این بیانیه از بی اعتنایی مسئولان دانشگاه به اعتراض ها، دعوت از پلیس برای مداخله و نیز سرکوب گسترده دانشجویان، جلوگیری از دسترسی دانشجویان به مواد خوراکی و کمک های پزشکی و اقداماتی برای منزوی کردن معترضان انتقاد و تاکید شده است: ما در حال حاضر باید روی امتحانات نهایی خود تمرکز کنیم. اما اقدام های دانشگاه باعث شده است که نتوانیم بر روی هیچ چیزی به جز امنیت فیزیکی و دسترسی همکلاسی های خود به غذا تمرکز کنیم. تحریف رویدادهای دانشگاه که توسط مدیران تداوم یافته به آنها امکان داده است که افراطی گری نیروی پلیس و خشونت علیه دانشجویان خود را توجیه کنند. مدیران دانشگاه به ما خیانت کرده اند. ما به عنوان نمایندگان دانشجویان، از ارائه این تصویر نادرست و مخرب از اجتماعاتمان ابراز تنفر می کنیم.
در بخش پایانی این بیانیه خطاب به مدیران دانشگاه ها آمده است: ما از شما می‌خواهیم به حرف‌های ما گوش دهید؛ نه به آنچه که شخصیت‌های سیاسی و رادیکال و رسانه‌هایی که اخبار را تحریف می کنند، می گویند. در شرایط نبود روزنامه نگاری تحقیقی مناسب، در سراسر کشور، تظاهرات غیر خشونت آمیز و اردوکشی ها در محوطه های دانشگاهی توسط رسانه ها و بازیگرانی که نیت پلیدی دارند به عنوان اعتراضاتی به هدف ایجاد نفرت پراکنی به تصویر کشیده شده است.
نویسندگان این بیانیه در نهایت تاکید کردند: هنگامی که ما به عنوان گروهی ۶۰ نفره متشکل از نمایندگان منتخب نهاد دانشجویی تلاش کردیم از طریق رسانه ها، صدای خود را به گوش [مردم جهان] برسانیم با مخالفت یک به یک ناشران مواجه شدیم. اکنون ما می خواهیم به ما دانشجویان اجازه دهید صدای خود را پس بگیرند. به ما توجه نکنید اما به آن جایی که این صدا واقعا به آن تعلق دارد «خاورمیانه» توجه کنید.
