نامش معلم است، اما گاهی آتش‌نشان می‌شود و دانش‌آموزش را از دل آتش بیرون می‌کشد، گاهی ناجی می‌شود و کبدش را اهدا می‌کند، گاهی مادر می‌شود و سنگ و صبور، گاهی هم پدر و می‌شود و پشت و پناه و هزاران گاهی‌های ناگفته.
او فقط نامش معلم است، اما در اصل، نور علم و دانایی را بر تارک جسم و روح انسان می‌تاباند و او را از گمراهی‌ها به سوی نور هدایت می‌کند به‌طوری که می‌توان گفت رسالت پیامبرگونه دارد، پس معلم را باید به وسعت نامش سپاس گفت همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.
تعلیم و تعلم از شئون الهی است و خداوند این موهبت را به پیامبران و اولیای پاک خویش ارزانی کرده است تا مسیر هدایت را به بشر بیاموزند، نقش معلم در جامعه مانند نقش انبیاست و همان‌طور که امام خمینی (ره) گفت، معلمی شغل انبیاست، چون معلمان در راهی حرکت می‌کنند که برترین انسان‌های تاریخ بشریت، آن راه را رفته‌اند و بر اوج جان‌ها خط دانش و ایمان می‌نگارند و در ضمیر پاک دانش‌آموزان نقش فطرت را برجسته‌تر می‌سازند و با کاشتن بذر عفاف و صداقت عفاف و صداقت تعهد در دل‌ها ارزش فوق مادی می‌آفریند.
قصه فداکاری معلمان قصه تازه‌ای نیست، بلکه قصه دلنشینی است که هر روز و هر ساعت در جای جای کشور و در کلاس‌های درس تکرار می‌شود و بین همین معلمان نیز هستند کسانی فراتر از مسؤولیت و وظیفه‌ای که برعهده دارند، اخلاق و انسانیت را به شغل‌شان گره زده‌اند و ایثار و فداکاری را مشق کرده و در دل تاریخ ماندگار شده‌اند.
سختی‌هایی که یک معلم در مسیر معلمی خود تجربه کرده است نیز جای سخن بسیار دارد، از جمله این سختی‌ها می‌توان به تلاش بسیاری از معلمان برای رساندن خود به سر کلاس درس در گرما و سرما و در راه‌های طولانی و باریک روستایی بویژه در زمستان اشاره کرد، به طوری که معلمان بویژه کسانی که وظیفه تعلیم و تربیت در مناطق کوهستانی و صعب‌العبور را برعهده دارند، گاهی مجبور به تردد در راه‌هایی هستند که شاید ارتفاع برف در آنها از یک متر هم فراتر رود؛ اما با هر سختی، اجازه نمی‌دهند حتی به قیمت جان، کلاس درس تعطیل شود.
در تقویم، ۱۲ اردیبهشت ماه سالروز شهادت استاد شهید مرتضی مطهری به‌عنوان «روز معلم» نامگذاری شده است. معلمان که شیره جان‌شان را کلمه می‌کنند و به شاگردان خود می‌آموزند، معلمانی که تنها به آموختن دروس و الفبا تکیه نمی‌کنند و درس انسانیت را نیز در کنار درس برای دانش‌آموزان خود مشق می‌کنند. معلمی که آفتابی پر نور است که عشق و راستی و درستی را در ذهن کودک حک می‌کند. گاهی مادر است و زمانی پدر، درمان روح است و همدم تنهایی، از چشم دانش‌آموز غمش را می‌خواند و برایش خواهری و مادری هم می‌کند.
معلم، چراغ به دست آینده را برای کودکان و دانش‌آموزان تشریح می‌کند. از غم کودک غمگین است و در شادیش چشمش برق می‌زند. او بهتر از هر کسی می‌تواند حرف دانش‌آموز را بفهمد و درکش کند و چه زیبا گفته‌اند که معلمی شغل نیست بلکه عشق است، چون اجر مادی شغل معلمی با زحمات و سختی‌های آن قابل مقایسه نیست.
هرچند واژه‌ها از وصف جایگاه معلم عاجزند، اما به جرأت می‌توان گفت روز معلم، یادآور شکوه و عظمت زنان و مردان پاکباخته‌ای است که در طول تاریخ در عرصه تعلیم و تربیت زیباترین جلوه‌های عشق و ایثار را به نمایش گذاشته و با تلاش‌های ستوتی خود ثابت کرده‌اند، نیمکت‌های چوبی بیشتر از درختان جنگل میوه می‌دهند چون در تلاش معلم ریشه دارند.
انتهای پیام
