به گزارش ایسنا،به بهانه این اقدام، مهدی ابراهیمی، پژوهشگر دکتری حقوق عمومی در یادداشتی در روزنامه «صبح نو» نوشت: شهادت غیورانه الداغی از ابعاد مختلفی قابل توجه است و مهم‌تر از همه، رسوا شدن نسخه غربی گفتمان غرب در ایران است؛ چراکه فارغ از هیاهوی رسانه‌ای و از منظر رویکرد مبنایی، اولا این واقعه نشان داد گفتمانی غیر از گفتمان ارزش‌مدار ایرانی در حفظ و حمایت از زنان این مرز و بوم کارایی ندارد. از طرفی در گفتمان ولنگاری غرب - با فرض وجود همیشگی اقلیت هنجارشکن - زنان بیش از سایرین در خطر تعرض و تعدی هستند و از طرف دیگر و منطبق بر عرف و سنت ایرانی، کسی دغدغه‌مندتر و مورد اعتمادتر از الداغی‌ها در دفاع از زنان این سرزمین وجود ندارد؟ مدعیانی که بر مبنای آزادی سخیف غربی حتی با مفهوم ناموس مشکل دارند، چگونه و چه زمانی در مسیر حفظ آن، جان خود را فدا می‌کنند؟ آری، آن که با دستان خالی و بی‌دریغ، ابراهیم‌وار دل به آتش بلا می‌زند، در فضای ایران اسلامی تنفس کرده و در خاک پاک این مرز و بوم، رشد یافته است.
ثانیا این اتفاق نشان داد ره‌آوردی غیر از تعرض و آزار در انتظار آزادی غربی و قربانیان بی‌حیایی و ولنگاری آن نیست. این حقیقت اجتماعی، هم در عالم واقع (فجایع هر روزه جامعه بی‌بندوبار غرب) قابل رؤیت است و هم بر اساس مبانی ایدئولوژیک ایرانیان، مسلم و محقق دانسته شده است. خداوند متعال که خالق انسان و مشرف بر خلقیات و غرایز او است، درباره لزوم حجب و حیای زنان به پیامبر دستور می‌دهد: «ای پیامبر، به همسرانت و دخترانت و زنانِ مؤمنان بگو: روسری‌های بلندشان را بر خود فرو افکنند و [به صورتشان] نزدیک کنند که این پوشش نزدیک‌تر است به اینکه [به پاکی] شناخته شوند تا مورد «آزار» قرار نگیرند و خدا همواره بسیار آمرزنده مهربان است (آیه ۵۹ سوره مبارکه احزاب). خلقت خداوند، بخواهیم یا نخواهیم بر این مبنا استوار است که باید حریم حیا و عفت نگه داشته شود. باید حدود شرعی پوشش حفظ شود. باید برخی محدودیت‌ها برقرار باشد تا مصونیت اجتماعی زنان باقی بماند.
ثالثا این ملت در مقام ارزیابی، غیرتمند و ناموس‌پرست است. خاک ایران باشد یا ناموس ایرانی فرقی نمی‌کند. سلیمانی باشد یا الداغی، بخواهید یا نخواهید، آن کسی روی دست مردم به عزت تشییع می‌شود که دلی سوخته و خونی افشانده برای ایران و ناموس ایرانی دارد. رسانه‌های معاند خیلی تلاش کردند این مسأله را تحجر بخوانند و جامعه ایرانی را از آن به دور؛ اما قدردانی آن روزهای مردم ایران و زنده کردن یاد شهید الداغی توسط وحید شمسایی عزیز نشان داد قواعد مسلم جامعه ایرانی در افق ارزشیِ بالاتری از مدل سخیف غربی می‌درخشد و پستی گفتمان دنیامحور را آشکار می‌کند. روی دست او قهرمانِ واقعیِ ایران، بالا می‌رود.
از بُعد سیاست‌گذاری داخلی هم باید هوشیار بود و دقت کرد. برخی امور ماهوی و ذاتی این مردم که به‌طور عادی نمود و بروز ندارد، مقوم اصلی و عنصر اساسی مکتب شیعه است، چه‌بسا شهید الداغی در برابر پوشش قانونی کشور نظر متفاوتی می‌داشت؛ اما به واقع، کدام ارزش دینی در کفه ترازوی او سنگینی می‌کند و احیاکننده دین در جامعه شد؟ بر کدام باید تکیه کرد و وحدت آفرید و کدام‌یک را باید مراقب بود؟ سیاست اتخاذی در این خصوص و شیوه تعامل و اجرا بسیار مهم است تا آسیبی به هیچ طرف نزند و خدای ناکرده پیروان اهل بیت (ع) را متفرق نکند.
انتهای پیام
