واقعیت علمی درباره «مثلث برمودا» چیست؟

منطقۀ دریایی بین فلوریدا، پورتوریکو و برمودا در اواسط قرن بیستم جایگاهی افسانه‌ای پیدا کرد، زمانی که مقالات روزنامه‌ها آن‌جا را به ناپدید شدن مرموز قایق‌ها و هواپیماها مرتبط می‌کردند. اما آیا اصلا چیز عجیبی در مورد برمودا وجود دارد که نیازمند توضیح باشد.

سپس، سال ۱۹۷۵، لَری کوشه کتابی منتشر کرد که فاش می‌کرد که گزارش‌های مربوط به مثلث برمودا نادرست، اغراق‌آمیز یا تأییدنشده بودند. او نتیجه می‌گیرد که تعداد حوادث این منطقه به طور قابل‌توجهی بیشتر از هر بخش دیگری از اقیانوس نیست. به عبارت دیگر، اصلا در این منطقه حادثۀ زیادی رخ نمی‌دهد که بخواهیم برای آن یک توضیح پیدا کنیم.

یکی از عجیب‌ترین توضیح‌های طبیعی این ست که حباب‌های متان آزادشده از بستر دریا، کشتی‌ها را واژگون می‌کنند. با این حال، مطالعات انجام‌شده توسط سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده هیچ انتشار قابل‌توجه متانی را در ۱۵۰۰۰ سال گذشته ثبت نکرده است.

یک مطالعه تازه نشان داده که طوفان‌های همگرا ممکن است امواج سرکشی تا ارتفاع ۳۰ متر ایجاد کنند که می‌تواند حتی قایق‌های بزرگ را غرق کند. در شبیه‌سازی‌های آزمایشگاهی تأیید شد که چنین امواجی، پتانسیل غرق کردن کشتی را دارند، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که وقوع آن‌ها را در مثلث برمودا ثابت کند. 

برخی ادعا می‌کنند ناهنجاری‌های مغناطیسی سبب شد ملوان‌ها و خلبانانی که با قطب‌نما حرکت می‌کردند از مسیر خارج شوند. اگرچه چنین ناهنجاری‌هایی شناسایی نشده، اما اوایل قرن بیستم، شمال جغرافیایی واقعی و شمال مغناطیسی در مثلث برمودا همسو شدند؛ اتفاقی که می‌توانست منجر به خطاهای ناوبری شود. 

اما در هر حال شایان ذکر است که گارد ساحلی ایالات متحده هیچ خطر خاصی را در مثلث برمودا شناسایی نکرده است و یک مطالعه در سال ۲۰۱۳ خطرناک‌ترین آب‌ها برای کشتیرانی را فهرست کرده بود که این منطقه جزو آن‌ها نبود. 

به رغم حجم بالای ترافیک هوایی و دریایی و همچنین طوفان‌های مکرر، شمار سقوط هواپیما و کشتی‌شکستگی‌های غیرعادی در مثلث برمودا غیرعادی نبوده است. 

دلیل واقعی ماندگار شدن این افسانه بسیار پیش‌پاافتاده است. مردم به طور طبیعی جذب رمز و راز می‌شوند، بنابراین گزارش‌های اولیه درباره ناپدید شدن‌ها، توجه گسترده‌ای را به خود جلب کرد. 

وقتی این افسانه تثبیت شد، خبرنگاران به سرعت حوادث بعدی را به نیروهای مرموز مثلث برمودا نسبت می‌دادند. این حالت جنون‌آمیز در سال‌های اخیر فروکش کرده و شاید دلیلش، فناوری مدرن باشد که به ما اجازه می‌دهد ترافیک اقیانوسی و هوایی را با دقت بیشتری ردیابی کنیم.