ایلنا گزارش می دهد؛
مرثیه‌ای برای ورزشگاه حافظیه شیراز
«استادیوم حافظیه» را می‌شود یکی از نمادهای اصلی شهر شیراز دانست؛ استادیومی که روبروی آرامگاه حافظ و ریشه در فرهنگ مردم شیراز دارد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، ورزشگاه حافظیه یادآور روزهای اوج فوتبال شیراز است که نسل های گذشته خاطرات تلخ و شیرینی را در آن دارند.
به جرات می‌توان گفت شیراز جزو معدود شهرهای ایران است که به دلیل نداشتن زیر ساخت های مناسب ورزشی، به کارخانه بازیکن سازی برای شهرهای همجوار تبدیل شده است اما نکته عجیب تر اینکه تیم های با این قدمت، قدرت و البته محبوبیت در شیراز، از داشتن یک ورزشگاه استاندارد عاجز هستند.
ورزشگاه حافظیه، به همان اندازه که نوستالژیک است و برای فوتبالی های شهر حکم خانه دوم را دارد به همان اندازه هم نیازمند توجه و تعمیر اساسی است.
حال روز استادیوم حافظیه خوب نیست؛ شاید در ظاهر این ورزشگاه مشکلی نداشته باشد اما وقتی دقیق تر به زیرساخت‌ها و امکانات ورزشگاه نگاه می‌کنید متوجه عمق فاجعه خواهید شد.
مگر می‌شود ورزشگاه خانگی دو تیم لیگ یکی ایران امکانات اولیه را نداشته باشد؟ در جایگاه خبرنگاران ورزشگاه خبری از ابتدایی ترین امکانات یعنی اینترنت، صندلی و میز تمیز نیست.
موقعیت جایگاه خبرنگاران به گونه‌ای قرار گرفته است که هیچ گونه وسایل سرمایشی و گرمایشی ندارد و حتی با وعده مسئولان امر در خصوص نصب شیشه روبرو باز این وعده محقق نشده است.
سیستم خط کشی چمن ورزشگاه هم همسن خود استادیوم حافظیه است، سعید آقا مرد زحمتکش هیات فوتبال، سالهاست که با هل دادن گاری خط کشی وظیفه انجام این کار را دارد ولی با این شرط که پایش را نباید پس و پیش بگذارد که اگر گذاشت امکان دارد خطای پشت محوطه جریمه در داخل محوطه جریمه گرفته شود!
اگر فکر کنید اعتراض و عصبانیت کادر فنی و بازیکنان ذخیره به داور مسابقه در طول انجام بازی به دلیل اشتباهات داوری است، مدیون این افراد خواهید شد چرا که هنوز روی صندلی های مستهلک شده کادر فنی و بازیکنان ننشسته اید تا گاها شرایط بازی از دست تان خارج شود.
اگه می خواهید فقط با یک بلیت، هم فوتبال تماشا کنید و هم یک فیلم ترسناک فقط کافی است سری به سرویس های بهداشتی ورزشگاه بزنید؛ ورودی سرویس بهداشتی ورزشگاه هیچ گونه روشنایی ندارد و روشنایی تمام سرویس ها فقط با یک لامپ 100 وات زرد رنگ قدیمی است.
بیلبورد استادیوم هم سال هاست مانند مسئولان استان به خواب زمستانی رفته و انگار نمی‌خواهد از این خواب بیدار شود.
سالن کنفرانس ورزشگاه هم حال روز خوبی ندارد و به هرچیزی شبیه است جز سالن کنفرانس!
شیشه های شکسته سالن تمام صداهای بیرون را به داخل سالن می کشاند و خبرنگاران برای اینکه صدای خود را به سرمربی تیم ها برساند مجبورند بجای نشستن بر روی صندلی، جلوی میز بیاستند و به وظیفه خود عمل کنند.
بخش عمده‌ای از سکو‌های ورزشگاه هم یا فرسوده است یا رو به فرسودگی رفته است، هرچند روی سکو‌ها صندلی نصب شده است اما این صندلی‌ها نمی‌تواند پوشش خوبی برای سکو‌های خسته و فرسوده حافظیه باشد.
وضعیت چمن ورزشگاه هم با اینکه از نظر ظاهری خوب است، اما در باطن تعریفی ندارد؛ معلوم نیست علف است یا چمن! این صحبت تمام سرمربی هایی است که برای بازی تیم های خود به شیراز آمده اند و تقریبا همه در کنفرانس های خبری بعد از بازی از وضعیت چمن حافظیه گلایه کرده‌اند.
به تمام این ایرادات می‌شود صد‌ها ایراد بزرگ و کوچک دیگر وارد کرد. اما نیاز این است که هم اداره ورزش و جوانان فارس و هم هیات فوتبال استان و شیراز دست به دست هم بدهند تا ورزشگاه پیر حافظیه بازسازی شود و از نظر ظاهر و باطن به شکل یک ورزشگاه امروزی، مدرن و با معیار‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا تبدیل شود.
گزارش: بهنام محمودی
