این شب‌ها در نقاط مختلف گردشگری شیراز، راه رفتن سخت است. مخصوصا در حافظیه که طبق آمار رسمی، بیشترین مخاطب را در نوروز امسال به خود جلب کرده و شلوغ‌ترین حالت خود را سپری می‌کند.
در جای جای محوطه آرامگاه، مردم در حال گرفتن عکس یادگاری هستند و برای چند متر جابجایی، باید بایستید تا پروسه گرفتن یک عکس به پایان برسد و سپس عبور کنید.
پس به گوشه‌ای می‌رویم تا مجالی برای گفت‌وگو با مهمانان حضرت حافظ باشد. اولین مخاطب ما، زوج جوانی از سمنان هستند که چندساعت پیش وارد شیراز شده و بی‌درنگ به سمت آرامگاه لسان الغیب آمده‌اند.
مرد جوان در خصوص علت این انتخاب گفت: شیراز را پیش از هر چیز، به حافظ می‌شناسیم و از ابتدای سفر، شوق زیادی برای این مقصد داشتیم. البته دوست داشتیم در زمانی خلوت‌تر بتوانیم به اینجا بیاییم اما مشغله کاری اجازه نمی‌دهد که در سایر ماه‌ها به شهر شما سفر کنیم.
وی در پاسخ به این سوال که حافظ چه جایگاهی در خانه و زندگی‌شان دارد، گفت: متاسفانه علی‌رغم علاقه‌ای که داریم، این نقش چندان پررنگ نیست. البته دیوان حافظ را که مثل سایر ایرانیان در خانه داریم اما اعتراف می‌کنم یادم نمی‌آید آخرین بار، کی به سراغ آن رفته‌ام.
خانواده‌ای ۵ نفره اهل شهرستان خوی آذربایجان غربی در گوشه‌ای از محوطه مشغول عکس گرفتن هستند. پس از خاتمه عکس‌ها، از مادر خانواده پرسیدیم که چه چیز حافظ توجه آنها را به خود جلب کرده است؟ او پاسخ داد: بیشترین شناخت من از حافظ، همین بنای آرامگاه است که هرگاه به شیراز می‌آیم، باید با آن عکس بگیرم. معماری بسیار زیبایی دارد و احساس خوبی به همه ما می‌دهد.
وی در پاسخ به این سوال که «کدام شعر او را بیشتر دوست دارید؟» لحظاتی به فکر فرو رفت و گفت: «اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را، به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را»
پدر یک خانواده تبریزی هم که در گوشه دیگر محوطه در کنار همسرش نشسته و سر در گوشی تلفن همراه خود داشت، گفت: خوشحالم که مردم کشورمان تا این اندازه به شخصیت‌های ادبی علاقه‌مند هستند.
او در پاسخ به این سوال که «به‌نظر شما چه تعداد از این علاقه‌مندان، با اشعار حافظ آشنایی دارند؟» گفت: قبول دارم که شاید بسیاری از این گردشگران با اشعار حافظ آشنایی نداشته باشند و حتی ندانند او متعلق به چه دوره‌ای است، اما باز هم این میزان مراجعه به آرامگاه ایشان ستودنی است.
این مرد ۵۵ ساله، شعر محبوب خود از حافظ شیرازی را «ما ز یاران چشم یاری داشتیم، خود غلط بود آنچه می پنداشتیم» عنوان کرد و گفت: متاسفانه من هم اشعار محدودی از حافظ و سعدی بلد هستم و حضور در شیراز باعث شد تا انگیزه بیشتری برای یادگیری سایر اشعار این بزرگان پیدا کنم.
با یک پسر ۱۹ ساله تهرانی نیز گفت‌وگو کردیم. او کاملا رُک و بی‌پرده، شناخت خود را از حافظ «در حد صفر» عنوان کرد و با خنده گفت: برای من و دوستانم، همین که بیاییم و عکسی با این آرامگاه بگیریم، کفایت می‌کند.
از دو دختر نوجوان یزدی خواستیم پس از گرفتن عکس سلفی، بیتی از حافظ را بیان کنند که یکی از آنها بی‌درنگ گفت: «ای بی‌خبـر بکوش که صاحب خبـر شوی، تا راهرو نباشی کی راهبر شوی» سپس تکه کاغذ زردرنگی که در دست داشت را نشان داد و با خنده گفت: این فال را همین حالا خریدم و فقط همین شعر را بلدم!
آخرین فردی که با او گفت‌وگو کردیم، پیرمردی بود که به دیوار تکیه داده و با لبخند به آرامگاه خیره شده بود. او خود را شیرازی و عضو انجمن حافظ شناسی معرفی کرد.
از او پرسیدیم: چرا شناخت مردم و به‌خصوص نسل جوان از چنین شخصیت‌های بزرگی تا این حد کاهش یافته است؟
وی گفت: مردم ما تقصیری ندارند. متولیان امر هستند که باید وظیفه خود را در قبال فرهنگ و ادب این مرز و بوم انجام دهند.
پیرمرد شیرازی ادامه داد: مسئولان شهر شیراز، چقدر در فضای شهر از اشعار حافظ و سعدی استفاده می‌کنند؟ چه کار برجسته‌ای برای شناخت این شخصیت‌های بزرگ انجام داده‌اند؟ در مدارس ما تا چه میزان به این بزرگان پرداخته شده است؟ آن‌قدر که روی برخی ورزشکاران یا بازیگران درجه چندم تبلیغ می‌شود، آیا روی اسطوره‌های فرهنگ و هنر ما مانور داده شده است؟
او در پایان گفت: شما رسانه‌ها هم وظیفه مهمی دارید و باید از مسئولان مطالبه‌گری کنید. اگر جوان ما یک شعر از حافظ را نمی‌تواند حتی از روی آن بدون غلط بخواند، تقصیری ندارد. چه کسی به او یاد داده است؟
به گزارش ایسنا، خواجه شمس الدین محمدبن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی متخلص به حافظ، یکی از محبوب‌ترین شعرای فارسی زبان قرن هشتم هجری قمری است.
بنای فعلی آرامگاه حافظیه طی سال‌های ۱۳۱۴ تا ۱۳۱۷ و برپایه طرحی از «آندره گُدار» باستان‌شناس فرانسوی، مدیر کل وقت باستان‌شناسی کشور، طراحی و بازسازی شد.
مجری این طرح «علی ریاضی» رئیس وقت اداره آموزش و پرورش فارس بود.
انتهای پیام
