تصویری از سرنوشت هر سیاره پس از مرگ خورشید
از آخرالزمان هوش مصنوعی گرفته تا یک جنگ هسته ای تمام عیار، به نظر می رسد که فهرست تقریباً بی انتهایی از اتفاقاتی وجود دارد که می توانند باعث پایان جهان شوند.
اما اگر به هر یک از این سرنوشت های ترسناک دچار نشویم، رویدادی وجود دارد که زمین نمی تواند از آن اجتناب کند. یک تصویر ترسناک نشان می‌دهد که چگونه خورشید به یک «غول سرخ» تبدیل شده و آنقدر بزرگ می‌شود که پایان منظومه شمسی را رقم خواهد زد.
دکتر ادوارد بلومر، ستاره شناس ارشد در رصدخانه سلطنتی گرینویچ گفته است: احتمالاً چیزی در حدود ۵ میلیارد سال تا مرحله تبدیل شدن خورشید به غول سرخ باقی مانده باشد. بنابراین هنوز کمی زمان داریم! خورشید، مانند همه ستارگان، اساساً یک کوره هسته‌ای غول‌پیکر بوده که اتم‌های هلیوم را تحت نیروی گرانش در هم می‌کوبد. این نیروی گرانشی عظیم همان چیزی است که ۸ سیاره و تعداد بی شماری از اجرام دیگر در منظومه شمسی را در مدار خود نگه می دارد.
در همین حال، انرژی تولیدشده در همجوشی هسته‌ای به صورت گرما به کیهان تابیده می‌شود و یک منطقه قابل سکونت ایجاد می‌کند که از زهره تا مریخ امتداد دارد. با این حال، به گفته دکتر بلومر این روند روزی تغییر خواهد کرد. در حدود ۵ تا ۵.۵ میلیارد سال دیگر، خورشید شروع به تبدیل شدن به یک غول سرخ می کند.
این اتفاق زمانی می‌افتد که هیدروژن خورشید تمام می شود. زمانی که خورشید نهایتاً هیدروژنش تمام شود، هسته آن تحت تأثیر جاذبه خود شروع به فروپاشی خواهد کرد. همانطور که لایه های بیرونی به سمت داخل فرو می ریزند، فشار و گرمای حاصل به قدری شدید خواهد شد که این لایه ها شروع به ادغام اتم های هلیم به کربن می کنند. این انفجار باعث می شود که خورشید صدها برابر اندازه اصلی خود منبسط شده و رنگش قرمز شود. این اتفاق در نهایت منجر به نابودی منظومه شمسی می شود.
در حال حاضر، قطر خورشید حدود ۱.۴ میلیون کیلومتر است. اما با تبدیل شدن خورشید به یک غول سرخ می تواند تا بیش از ۲۰۰ برابر این اندازه متورم شود و به قطر ۳۰۰ میلیون کیلومتر برسد. هنگامی که این اتفاق می افتد، نزدیک ترین سیارات (عطارد و زهره) به سمت خورشید کشیده شده و نابود می شوند.
با این حال، دکتر بلومر گفت: اندازه دقیق غول قرمز دقیقاً مشخص نیست، بنابراین زمین در موقعیت جالبی قرار دارد. در فاصله ۱۴۸ میلیون کیلومتری از خورشید، ممکن است که زمین شرایطی مانند یک نان تست داشته باشد. اما ۳۰۰ میلیون کیلومتر بیشترین میزان ممکن برای رشد خورشید بوده و ممکن است که به این اندازه هم نرسد. در بزرگ ترین اندازه های ممکن، زمین می تواند کاملاً توسط خورشید بلعیده شود و این پایان کار خواهد بود. اما در اندازه های کمتر ممکن است که این اتفاق نیفتد.
اما حتی اگر خورشید زمین را به طور کامل نبلعد، باز هم سرنوشت خوبی در انتظار این سیاره نیست. با بالا رفتن دمای سطح زمین، اتمسفر و اقیانوس ها از بین می روند. «زمینی» که باقی می‌ماند، در بهترین حالت، یک توده سنگ بی جان بوده که توسط تشعشعات منفجر شده است. سیارات دورتر نیز در امان نخواهند بود، زیرا مریخ، مشتری و زحل همگی به دلیل گرمای شدید غول سرخ در حال رشد منفجر خواهند شد.
با این حال، دکتر بلومر توضیح می دهد که برخی از مدل ها پیش‌بینی کرده اند که زحل ممکن است در منطقه قابل سکونت جدید خورشید باشد. برخی از مدل‌ها نشان می‌دهند که فاصله زحل از خورشید می‌تواند متعادل باشد. ما نمی توانیم روی زحل زندگی کنیم، اما شاید زندگی روی قمر آن تیتان ممکن باشد. در حال حاضر، به دلیل دمای بسیار پایین و دریاچه‌های اتان مایع و متان زندگی روی تیتان امکان‌پذیر نیست. اما تحقیقاتی برای بررسی این که در آنجا با گرم شدن خورشید چه اتفاقی می‌افتد، در حال انجام است. سرانجام، حدود ۷ میلیارد سال بعد، انرژی خورشید به طور کلی تمام می شود و شروع به بیرون راندن لایه های بیرونی خود به فضا کرده و یک سحابی سیاره‌نما به وجود خواهد آمد.
این ساختارهای عظیم حلقه‌ای شکل زمانی تشکیل می‌شوند که ستارگان در حال مرگ بیشتر مواد باقی‌مانده خود را قبل از تبدیل شدن به یک ستاره کوتوله سفید داغ خارج می کنند. در سال گذشته، دانشمندان از تلسکوپ فضایی جیمز وب برای ثبت تصاویری از مسیه ۵۷ یا سحابی حلقه استفاده کردند که به ما تصوری از اینکه روزی خورشید ما به چه چیزی تبدیل خواهد شد، می دهد. در این مراحل نهایی، خورشید تغییر شکل خود را در منظومه شمسی تکمیل کرده و دورترین سیارات را از مدار خود خارج می کند. اگر خورشید در طول این فرآیند ۵۰ درصد از جرم خود را از دست بدهد، اورانوس و نپتون به سادگی از منظومه شمسی خارج می شوند.
